یا حسین بن‏علی(علیه السلام) پسر فاطمه صلی الله، سر خیل جوانان بهشت که بهشت آیتی از تازه رخ انور اوست پدر و مادر و جدم به فدای پسری که جهان چاکر جد و پدر و مادر اوست گشت در بزم ازل «فانی فی الله‏» زان رو تا ابدسرخ ز صهبای بقا ساغر اوست در ره دین ز برادر بگذشت و ز پسر شاهد واقعه عباس و علی‏اکبر اوست گفت: دین تشنه بد و خون حسین آبش داد این حدیث لب عطشان و دو چشم تر اوست هر چه در خانه زر و سیم، به سائل بخشید هم در آن حال که سائل به قضای در اوست تابع زور نشد، تن به مذلت ننهاد این چنین باید بودن، کسی ار چاکر اوست

یا امام زمان علیه السلام با بهار می‏آیی
به موعود
تو از فراز زمین از غبار می‏آیی از انتهای شب انتظار می‏آیی سوار ابر به سمت عروج می‏تازی به دست‏بیرقی از ذوالفقار می‏آیی براق شور و تغزل، سواری، ای عاشق! به میهمانی من، بی‏قرار می‏آیی تو از قبیله نوری تو از قبیله طور تو با عشیره آیینه‏دار می‏آیی تو از تبار غدیری تو از نژاد فدک چرا به ساحل دل، سوگوار می‏آیی؟
پر است‏خلوتم از عطر ناب شب‏بوها فدای آمدنت! ... با بهار می‏آیی؟
قسم به خون
برای آقا
تمام چشم مرا آفتاب پر کرده است نگاه آیینه را بوی آب پر کرده است امید می‏وزد از سمت‏سایه‏های نیاز و این قنوت سحر را شهاب پر کرده است شب است و دیده من داغدار خورشید است اگر چه جای تو را ماهتاب پر کرده است بریز باده که از انتظار لبریزم هوای شعر دلم را شراب پر کرده است قسم به خون که در این روزگار نایاب است تمام فاصله‏ها را سراب پر کرده است
شمیم شهپر مردی سواره می‏آید و انتظار مرا اضطراب پر کرده است

ای مهدی! ای عدالت موعود! ای آرمان مجسم! ای یاد سبز تو، همواره چلچراغ شبستانها روشنگر زمین و زمانها تو مرد برگزیده اعصاری و ... ارتباط روح تو با خالق بزرگ در محتوای عشق نمی‏گنجد در خشکی مقدر دریا، - موسایی! در شعله‏های سرکش نمرود،- ابراهیمی! تاریخ، در غیاب تو بی‏تاب است هر برگ سرخ این کتاب پریشان روز در خاک می‏تپد اما تو سرفراز و شکیبا بر تارک بلند جهان ایستاده‏ای و ... خلق بی‏قرار قرون، در پی تو شعر شکفتن را تکرار می‏کنند. ای خواهش مسلم انسان! حتی خیال و خواب تو، رمزی است از حضور و یادگار سبز قدمهایت در کوچه‏های سرخ تظلم، بر جای مانده است تو زحمت مداوم انسان را بر دوش می‏کشی و حجت‏خدای محمد، در راستای نام تو تفسیر می‏شود. ای عطر دیرپای جمالت در گوشه گوشه این عالم شگفت، تو مرد برگزیده اعصاری ای باور بزرگ زمان، بیکرانه‏ای عشقی، حماسه‏ای، فضیلت نوری در وادی تو، خیل خرابان روانه‏اند آخر تو، ای امید مکرر کجاست معبر پنهانت؟ ای آیت عدالت موعود ای عمق انتظار! در گیر و دار حادثه، دریاب، عاشقان حضورت را...

مفهوم بلند نام عباس:

عباس، یعنی تا شهادت یکه تازی عباس یعنی عشق، یعنی پاکبازی عباس یعنی رنگ سرخ پرچم عشق یعنی مسیر سبز پر پیچ و خم عشق جوشیدن بحر وفا، معنای عباس لب تشنه رفتن تا خدا معنای عباس صد چاک رفتن تا حریم کبریایی صد پاره گشتن در طریق آشنایی بی دست، با شاه شهیدان دست دادن بی سر به راه عشق و ایمان سر نهادن بی چشم دیدن چهره رؤیایی یار جاری شدن در دیدن دریایی یار بی‏لب نهادن لب به جام باده عشق بی‏کام، نوشیدن تمام باده عشق این است مفهوم بلند نام عباس در ساحل بی‏ساحلی آرام عباس عباس یعنی یک نیستان تکنوازی هفتاد و دو آهنگ حق را همنوازی

خدای نرگس و اقاقیا
گاهی سکوت، گویاتر از تکلّم و فریاد است. گاهی نبودن، روشن‏ترین دلیل حضور است. گاهی بقا و زندگی جاودانه را با خطی از حماسه و خون، نقش می‏زنند. گاهی ردای سرخ شهادت ـ این جامه بلند خدایی ـ یک آیه است، آیه بودن؛ یک شاهد است، شاهد ایمان. آری ... در قلب نسل‏ها و زمان‏ها در پهنه تاریخ، این گونه زنده‏اند شهیدان ... .
صحنه خونین کربلای معلا،
سندی بر مظلومیت مؤمنان و شیعیان و عباد صالح الهی در طول تاریخ است.
از این نشستن و آن برخاستن، تاریخ، شکل دیگری به خود گرفت و حق، اعتلایی دیگر یافت و عشق، جلوه‏ای نو نمود و شهادت شاهی بزرگ یافت، و نرگس‏ها دیگر چشم‏های خمار معشوق نیستند، آنها تنها گواه کودکان تشنه کربلایند و همراه همسران شهدای آن که سروها و نخل‏های خود را سخاوتمندانه سد راه هجوم پاییز کرده‏اند. ماهی‏های کوچک، با گردش بی‏تابشان در درون تُنگ‏ها، قلب‏های مضطرب کودکان هستند، که در تنگ سینه برای نوشیدن جرعه‏ای آب بی‏قراری می‏کنند.
لاله‏ها و شقایق‏ها دیگر، تن به تشبیهات شاعرانه گذشته نمی‏دهند. آنها خود، با فصاحتی سوسن‏وار از حسین(ع) می‏گویند و نام او را در دل نهفته‏اند و اقاقیا هر روز حدیث عشاق واله را در
گوش باد نجوا می‏کند و زخم‏های کربلایی را آیینه‏وار در کبودای سینه خویش به نمایش می‏گذارند و این اقاقیا، چگونه یک سینه شرحه شرحه از فراق حسین فاطمه(ع)، سر خم می‏کند و روی می‏پوشاند.
آیا به نرگس نگاه نمی‏کنید که چگونه آفریده شده است؟ ... اگر تمامی مردم دست به دست هم بدهند تا آیه‏ای مثل نرگس بیاورند، نمی‏توانند؛ به یقین نمی‏توانند. و تازه این نرگس با تمامی زیبایی خیره‏کننده‏اش در مقابل یک جفت چشم شیوا، چه حرفی برای گفتن دارد؟ جز آنکه از کربلا بگوید.
به تحقیق اگر خدا به جای همه این مخلوقات، همین یک جفت نرگس را می‏آفرید، کافی بود برای اینکه آدمی تمامی عمر، سر از سجده سپاس برندارد. پس، از شراب رایحه نارنج سرمست شوید و خدا را سپاس گذارید که چنین باده‏ای را در آفرینش رقم زده است. دست خودم نیست، حتی اگر مجذوب این شکوفه‏های نارنج هم نباشم، حتی اگر این گل‏های اقاقیا درِ عقل را نبندند و پنجره جنون را نگشایند، حتی اگر این یاس‏های سپید هم بوی معطر خود را در هوا منتشر نکنند و به پر و پای شامه‏ام نپیچد، حتی اگر این علم‏های افراشته شب‏بو هم، شور سینه‏زنی در زیر بیرق بهار را تشدید نکنند، باز هم از حسین(ع) و زینب(س) می‏گویم ... . آری، از صبرهای زینب و دلاوری‏های حسین. زیرا می‏دانم که آنها، به یقین با بیان باران و زبان ناودانی و لهجه شیرین شیروانی‏ها آشنا هستند، و می‏فهمند که بارانی بودن هر دو چشم یعنی چه! و می‏دانند که اشک شوق زمانی پا به عرصه وجود می‏گذارد که دست و زبان و قلم به ناتوانی خود اعتراف کنند و درک می‏کنند که آسمان چگونه به تکلّم دردهای فروهشته خویش می‏نشیند و اگر بگویم که چشمانم برای غربت آنها اشک می‏ریزد، بی‏تردید، می‏فهمند، باور می‏کنند و درک می‏کنند.

اینجا صحبت از وصل است.
آنان که خود می‏دانند که می‏روند، خیالشان از همه راحت‏تر است. لحظاتی می‏گذرد؛ باید قرآن را بوسید و از او کمک طلبید. رمز یا زهرا(س) را شنید و باغ بهشت را در سپیده دید. رو به خط راه می‏افتی. جایی که باید مرز دلت را با شهامت تعیین کنی. جایی که دیگر تکلیف، تو را می‏طلبد. جایی که ممکن است فرشته‏ها به تو لبخند بزنند و با بال خویش دست تو را بگیرند. در ستون قرار می‏گیری، رو به افق. هر گامی که برمی‏داری به دروازه بهشت نزدیک‏تر می‏شوی. افق زیباست خاصه اگر خونین باشد. به خاکریزها می‏رسی، اسب‏هایشان را زین کرده‏اند برای استقامت. چهره‏ها را خوب می‏نگری، دلت نمی‏آید فکر کنی کسی از اینان شهید خواهد شد، هر چه می‏نگری سیر نمی‏شوی. از خاک‏ریزها می‏گذری. به میدان مین، به معبرهای گشوده و نگشوده می‏رسی. چند گام به جلو می‏نهی. اینجا چقدر روشن است همه چیز به رنگ روز است. ستاره‏ها هم آمده‏اند. خورشید آنجا چه می‏کند؟ سایه‏ها چرا فرار می‏کنند؟ چقدر گام زدن آسان است. آسمان تا کناره‏های زمین آمده است. دورترها، کرانه تا کرانه دل چیده‏اند. اینجا، نقطه رهایی است. ابتدای پرواز، آغاز سوز و گداز، انتهای خاک. پلک‏ها شروع دیگری دارند. فرشته‏ها تو را حس می‏کنند و برایت لبخند می‏فرستند. لاله‏ای لابه‏لای قطره‏ای خون آماده شکفتن است، آوازی نورانی بر لبانت می‏گذرد. اسب سپیدی با دو بال تو را به انتظار نشسته است. کسی با نوایی دلربا تو را با قلبی شکافته، پیشانی خونین، گلویی خشکیده و پهلویی شکسته به خویش می‏خواند و سبک می‏شوی. فرشته‏ها را می‏بینی. همه جا سپید است. همه جا روشنایی است و ستاره. فرشته‏ها دست‏هایت را می‏گیرند. تو نیز می‏توانی مثل آنها بال بزنی. پرواز آغاز می‏شود؛ پرواز به سمت بهشت.

تو بودی و چاه
تو بودی و چاه. هر دو دلی داشتید بس بزرگ. وقتی که خورشید رفت و تک‏پرتوش را هم بُرد، سرما بر زمین چیره شد. ابرهای سیاه می‏خواستند ماه را هم از زمین بگیرند و شهاب‏های آتشین بر صورت ماه می‏انداختند. یکی یکی ستاره‏های درخشان اطراف ماه را محو می‏کردند و ماه وسط سیاهی شب تنها ماند. فقط تو بودی و چاه.
تویی که پرتو خونرگ خورشید، سفارشت کرده بود ماه را تنها نگذاری و چاه که همیشه تاریخ دلش خون ماند از ناله‏های ماه در دل تاریک شب.
تو دیدی آنچه فلک نباید می‏دید، تو دیدی وقتی ماه روز را فرا می‏خواند، وقتی زمین را نوید گرمی و آرامش می‏داد. وقتی نور را می‏آورد، خفاشان شب‏پرست فرقت را شکافتند و خونش را تا ابد در دل غروب پاشیدند و غروب تا دنیا دنیاست رنگ خونِ عشق گرفت و هر عاشقی دلش تنگ می‏آید و انتظار غروبی می‏کشد بی‏خون ... . تو دیدی و ماندی تا سفارش پرتو خورشید را و ماه را به انجام برسانی.
تو وقتی ستاره زحل را جغدهای شوم تیرباران کردند، بودی؛ تو وقتی سر خورشیدی دیگر را بر نیزه کردند بودی، و تو فقط تو بودی. فقط تو بودی که با بودنت و دیدنت و در آخر، با گفتنت تمام آن تاریخ را احیا کردی تا ابد؛ و به یقین تو هستی و می‏مانی تا طلوع خورشید، خورشیدی که از شرق می‏آید و زمین را سراسر گرمی و آرامش می‏بخشد.